He also liked the feeling of holding her hand. It gave him a sense of serenity; isang bagay na hindi pa niya naramdaman kahit kailan. Something he wanted to keep forever.

Piniling lumayo ni Jasmine sa mga taong nagpapaalala kung gaano kamiserable ang kanyang buhay. For so many years, pinilit niyang tanggapin ang katotohanang hindi para sa lahat ang happy ending and she had her parents as proof nang maghiwalay ang mga ito. Successful siya, oo, pero miserable at malungkot.
Isang araw ay naisip ni Jasmine na panahon na para mag-move on and so she moved to Barangay Mapalad, isang simpleng pook na makakapagsimula siyang buuin ang sarili. Ngunit unang araw pa lang ni Jasmine sa lugar ay binulabog na siya ng tila nagra-rally na ingay mula sa kapitbahay. Tired, mad, and frustrated, lumabas siya ng bahay upang sitahin ang magaling niyang kapitbahay, only to be welcomed by the most beautiful pair of eyes she had ever seen in a man.
Yes, may ubod ng guwapo at ubod ng hot siyang kapitbahay. Pero nang makitang ang ingay na umistorbo sa pananahimik niya ay galing sa dalawang babae na nag-aaway para sa atensiyon ng lalaki, uminit ang ulo ni Jasmine. Tinalakan niya ang mga babae at para makaganti, bigla na lang niyang in-announce na, “Oh, before I forget, ako talaga ang mahal niya,” sabay turo sa guwapong kapitbahay. Wala lang, makapang-inis lang!